Χρ. Νικολουτσόπουλος

...σαν να μην πέρασε μια μέρα...εγώ, εσύ, αυτός, τόσα κοινά…

καιρός για το εμείς!!!

Το παρακάτω κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το επιτυχημένο βιβλίο του νομικού συμβούλου του συντονιστικού μας κ. Χρ. Νικολουτσόπουλου, (http://christosnikoloutsopoulos.blogspot.com).

Σκεφτόμουν τον τίτλο που θα μπορούσαμε να του δώσουμε σήμερα, αλλά ειλικρινά ολόκληρο το κείμενο αποτελεί ένα διαχρονικό τίτλο, τίτλο αγώνων, αξιοπρέπειας, μαχητικότητας, τίτλο στάσης ζωής.

Και Τώρα Τι Γίνεται ;

Σήμερα ξέρουμε πια ότι στην υπόθεση αυτή με στοχοποίησαν σε συγκεκριμένες μάλιστα πολιτικές συγκυρίες. Η Νέα Δημοκρατία μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές και τα σκάνδαλα ήταν στο φόρτε τους. Λίγο πριν είχαν παραιτήσει τον Μαγγίνα από υπουργό εργασίας για τα παράνομα κτίσματα και τους μετανάστες τους οποίους απασχολούσε παράνομα. Η υπόθεση Ζαχόπουλου έκρυβε σοβαρές πολιτικές προεκτάσεις και η κυβέρνηση ετοιμαζόταν για νέα μεγάλα κτυπήματα στους εργαζόμενους. Έπρεπε πάση θυσία να περιορίσουν την υπόθεση σε μια απλή ροζ εκδοχή. Στο πρόσωπο μου αυθαίρετα «ανακάλυψαν» τη βολική γι’ αυτούς εκδοχή του «συνεργού» της Τσέκου, «αποκαλύπτοντας» ταυτόχρονα και τον «ύποπτο» ρόλο μου γενικός ως εργατολόγου. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Έτσι για να πάρουν το μάθημα και οι εργαζόμενοι και οι νομικοί εκπρόσωποι τους, την εποχή μάλιστα που προσπαθούν σε άμεση συνεργασία με τους δικαστές τους να απορυθμίσουν το ίδιο το Εργατικό Δίκαιο. Το σχέδιο στήριξης της κυβέρνησης υλοποιούσαν οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ με υποταγμένους όσο και ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους, φτύνοντας την αξιοπρέπεια, ελεεινολογώντας τον άνθρωπο και πολίτη.

Τη χάρη όμως να υποκύψω στα σχέδια τους δεν θα τους την κάνω. Θα συνεχίσω με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση ως συμπαραστάτης των εργαζομένων.

Εδώ όμως μου γεννιέται το ερώτημα: Μετά από όλη αυτή την εμπειρία, αρκούν μόνο τα παραπάνω; Αρκεί μόνο η νομική συμπαράσταση, όσο χρήσιμη κι αν είναι, και χωρίς μ’ αυτό να την υποτιμώ καθόλου;

Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μένουν ακόμα. Ήδη έχω κλάψει κάμποσους φίλους και φίλες από κάτι καρκίνους τελευταία. Την εξουσία με τις συμπεριφορές της όμως εγώ θα συνεχίσω, όσο μπορώ, να την χτυπάω και να την αποκαλύπτω με κάθε τρόπο. Τα παιδιά μου θέλω να μαθαίνουν για τον πατέρα τους και να καμαρώνουν. Όχι να πληροφορηθούν κάποια στιγμή ότι ζορίστηκε, φοβήθηκε και τελικά έκατσε. Το μήνυμα αυτό έχει πολλούς αποδέκτες και για να δανειστώ τη μεγάλη κουβέντα του Καζαντζάκη «καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται».

Αναγνώστη μου, η εμπειρία αυτή που κρατάει από τις 20 Δεκεμβρίου ήταν μια σειρά από διαρκή και παρατεταμένα ηλεκτροσόκ, πρωτόγνωρα σε μένα και την οικογένεια μου. Προσωπικά έφτασα στα όρια της ψυχολογικής αλλά και βιολογικής κατάρρευσης. Σύρθηκα στα ψυχιατρεία και στις φυλακές βαρύ φορτίο κατηγοριών και δυσφήμησης, που κόντεψαν να με τρελάνουν και να με στείλουν στον άλλο κόσμο. Όμως θα σου εξομολογηθώ κάτι: Ύστερα από όλη αυτή την απίστευτη περιπέτεια νιώθω σαν ερυθρόδερμος πολεμιστής που σε κάτι ειδικές τελετές η φυλή θέλησε να με «εμβολιάσει» με το δηλητήριο του κροταλία, βάζοντας τον να με δαγκώσει στο πόδι. Κόντεψα να πεθάνω, ανέβασα υψηλό πυρετό, είχα παραισθήσεις και παραλήρημα, είδα πολλούς εφιάλτες, αλλά κάποια στιγμή «ξύπνησα» από τον βασανιστικό λήθαργο, αρκετά αδύναμος, νιώθοντας όμως ότι το δηλητήριο του κροταλία έφτιαξε τόσο ισχυρά αντισώματα, που τα επόμενα δαγκώματα δεν θα έχουν καμία συνέπεια πάνω μου.

Έτσι νιώθω, αν και ξέρω καλά, χωρίς να διατηρώ ίχνος αυταπάτης , ότι οι ίδιοι εκπρόσωποι της εξουσίας που έκανα επίδειξη δύναμης πάνω μου, για να πάρουν το μήνυμα και οι εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούσα, θα προσπαθήσουν να με κάνουν να υποταχθούμε στους γνωστούς τρόπους τους. Κύριοι ,σας δηλώνω ότι τα επόμενα δαγκώματα σας δεν με φοβίζουν πια, όπως δεν φοβίζουν τον μελισσοκόμο τα τσιμπήματα της μέλισσας . Μου δώσατε τόσο βαθιά δαγκώματα που, εφόσον σώθηκα, όλα τ’ άλλα φαντάζουν αστεία μπροστά τους. Ότι κάνετε λοιπόν, μπορείτε να καταφέρετε πολλά εκτός από ένα : Να με φοβίσετε.

Αναγνώστη μου, ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι πήρα φόρα. Και ότι με κάποιον τρόπο μου συγχωρείς όσα ακούς από εμένα, αφού οι γιατροί με έχουν συμβουλέψει να μιλάω γενικώς. Ξέρω επίσης ότι με αγαπάς και γι αυτό με αφήνεις να λέω ότι θέλω, αν αυτό μου κάνει καλό. Φοβάμαι όμως ότι θα σε προκαλέσω τώρα που έχω την ευκαιρία μιας και μου τα συγχωρείς όλα.

Πριν σε πλακώσω με τις βαριές ιδέες μου, άκου ένα τελευταίο ανέκδοτο που άκουσα πρόσφατα και θα καταλάβεις που το πάω.

Μετά από τρεις μήνες ταξίδι στη θάλασσα ένας ναυτικός ξεμπαρκάρει στο μεγάλο λιμάνι του Πειραιά και θέλει ο άνθρωπος σαν τρελός να πάει σε ένα μπουρδέλο. Μόλις βγαίνει από το πλοίο τον πληροφορούν ότι πριν από μερικές ημέρες άνοιξε ένα εκπληκτικό μπουρδέλο, είναι όμως πανάκριβο. Πύρκαυλος όπως είναι, τρελαίνεται από τη χαρά του και μια και δυο βρίσκεται έξω από το μπουρδέλο μας. Πολυτέλεια αντίστοιχη του Hilton και ο ναυτικός μας κατευθύνεται προς τον υπάλληλο της ρεσεψιόν με το Αρμάνι κουστούμι.

-3.000 ευρώ κύριε.

-Χαλάλι, παρ’ τα, που πάω τώρα;

-Κύριε εδώ είναι όλα οργανωμένα. Θα σας οδηγήσουν οι ταμπέλες.

Ακολουθεί ο άνθρωπος την κατεύθυνση με τα βέλη και πεθαίνει την πλάκα του με την οργάνωση. «Αν θέλετε Ξανθιά, προχωρήστε αριστερά. Για μελαχρινή δεξιά.» Πιο κάτω: «Αν θέλετε πάνω από 20 ετών αριστερά, κάτω από 20 δεξιά.» Συνεχίζει : «ψηλή αριστερά, κοντή δεξιά» , «ξυρισμένη αριστερά, αξύριστη δεξιά», «σαδιστικά αριστερά, μαζοχιστικά δεξιά» κι εκεί που καυλωμένος ψάχνει για την τέλεια πουτάνα, ξαφνικά βλέπει την έξοδο. Βέβαιος ότι έχει κάνει λάθος, ξαναπαίρνει το δρόμο από την αρχή, αλλά καταλήγει πάλι στην έξοδο. Αγριεμένος πάει στον κουστουμάτο υπάλληλο της ρεσεψιόν και αρχίζει να διαμαρτύρεται ζητώντας εξηγήσεις. Και τότε ο υπάλληλος του δίνει την κουφή απάντηση: «Κύριε μην διαμαρτύρεστε. Πουτάνες δεν έχουμε, αλλά από οργάνωση σκίζουμε.»

Σκέψου το πολιτικό μας σύστημα τώρα και θα καταλάβεις γιατί είπα το ανέκδοτο.

Το πολιτικό σύστημα μπάζει από παντού. Το λέμε και συμφωνούμε όλοι. Αντιδρούμε και κινητοποιούμαστε συχνά.

Γιατί όμως οι αντιδράσεις μας δεν φέρνουν το αποτέλεσμα που θα θέλαμε;

Γιατί, με λίγα ,λόγια, η αντίδραση μας δεν είναι στο ύψους της τρομερής επίθεσης την οποία οργανώνουν οι αντίπαλες δυνάμεις;

Ποσό θα δεχόμαστε την απογύμνωση του κράτους από όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του λαού και την αντικατάσταση του από ιδιωτικούς μηχανισμούς εξουσίας και συμφερόντων, χωρίς να προτάσσουμε τις αντιδράσεις μας για την ανατροπή αυτών των σχεδίων; Πόσο θα ανεχόμαστε τον επικίνδυνο ρόλο των περίφημων εκδοτικών συμφερόντων που σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα συμμαχούν όταν απειλούνται; Πόσο θα ανεχόμαστε τις κρυφές η φανερές κάμερες, η τους κρυφούς η φανερούς σπιούνους;

Πόσο θα υπομένουμε την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων περιοριζόμενοι σε απλές «θεσμικές» απεργίες που είναι αναμενόμενες και αντιμετωπίσιμες, μια και για αυτό φροντίζει η ανεξάρτητη – μη μου πεις – δικαιοσύνη;

Πόσο θα ανεχόμαστε ακόμη να είναι η γενιά των 700 ευρώ η γενιά του άρρωστου μέλλοντος;

Πόσο θα αντέχουμε ακόμη την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος που αφορά τους πατεράδες, τους συμπολίτες μας και τα παιδιά μας κυρίως;

Πόσο θα αποδεχόμαστε να βλέπουμε η πόσο θα ανεχόμαστε – αν δεν είμαστε συνένοχοι- τους καθημερινούς εξευτελισμούς συνανθρώπων μας που ζήτησαν καλύτερη μοίρα στη χώρα μας και δεν την βρήκαν;

Αλήθεια πόσες μέρες διακοπές πήγες φέτος η θα πας του χρόνου;

Τι είπες; Ότι δεν προλαβαίνεις, γιατί κάνεις και δεύτερη δουλειά;

Συγχαρητήρια, του χρόνου σου εύχομαι να κάνεις τρίτη, του παραχρόνου τέταρτη και βλέπουμε…

Με συγχωρείς για την αυθάδεια μου.

Γι’ αυτό σε ρωτάω: Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας;

Έτσι σε θέλω. Τώρα μάλιστα. Κάνεις την σωστή ερώτηση. « Πως θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας;»

Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εγώ πολυξέρω. Μπορούμε όμως όλοι μαζί ν’ αναζητήσουμε την απάντηση.

Αγωνιώ και εγώ μαζί σου να αρχίσει η ουσιαστική συζήτηση για την ανάπτυξη του κινήματος της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού εναντίον των λίγων, που όμως καταφέρνουν να πηδάνε τους λίγους εδώ και κάτι δεκαετίες. Να εκμεταλλευτούμε όλες τις προσπάθειες του παρελθόντος και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για τις αιτίες εξαιτίας των οποίων χάθηκαν ευκαιρίες. Και μην ξεχνάς ότι το πολύ ξεκινάει από το λίγο, το μεγάλο από το μικρό, αρκεί το λίγο και το μικρό να υπόσχονται το πολύ και το μεγάλο και σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να προκύψουν και το πολύ και το μεγάλο, με στόχο τέτοιους θεσμούς οπού θα υπηρετούν πράγματι τους πολλούς. Για σκέψου το. Αλλιώς ετοιμάσου να φάμε και άλλο πήδημα. Αλλιώς στείλε από τώρα τις κόρες σου στον κάθε κύριο Γενικό της εξουσίας και προετοίμασε τες να του κάνουν καλά πηδήματα, αφού μόνο έτσι θα έχουν ελπίδα να βρουν δουλειά, όσα και αν ξοδέψεις, φουκαρά μου, για σπουδές και μεταπτυχιακά, προκειμένου να τις εξασφαλίσεις.

Σε στεναχώρησα, το ξέρω, αλλά δεν μου αφήνεις και άλλη επιλογή με τις επιφυλάξεις σου. Σου θυμίζω λοιπόν αυτό που ξέρεις πολύ καλά, ότι η αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω τα εδάφη που χάσαμε και για ν’ ανοίξουμε τον δρόμο για θεσμούς που να υπηρετούν τους πολλούς είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Σου ξαναθυμίζω αυτό που έβλεπε ο Μιχαήλ Άγγελος πίσω από το ακατέργαστο μάρμαρο: το άγαλμα που θα αποκαλυπτόταν. Οφείλω να σε προειδοποιήσω όμως ότι χρειάζεται να επιστρατευτούν καλοί και έμπειροι τεχνίτες που να ξέρουν να λαξεύουν το μάρμαρο και το άγαλμα που θα προκύψει θα μας αποζημιώσει.

Όσο για τους αγωνιστές εκείνους που το κίνημα είχε αναδείξει παλιότερα και έχουν μετατραπεί σε ισορροπιστές η έχουν αποτραβηχτεί απογοητευμένοι, οι τρομερές πιέσεις που προκύπτουν από τα φοβερά αδιέξοδα του συστήματος και εσύ ο ίδιος θα τους οδηγήσουν να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους και να ξαναμπούν στον αγώνα. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα ξεπεραστούν, αλλά θα προκύψουν καινούριοι αγωνιστές. Στην υπόθεση αυτή δεν έχουμε δικαίωμα να θεωρήσουμε χαμένο κανέναν, όσα λάθη και αν έχει κάνει στο παρελθόν. Δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Χρειάζεται μέτωπο μεγάλο και ισχυρό.

Όσο και αν ακούγεται κάπως παράδοξο, αυτή είναι η ουσιαστικότερη απάντηση που μπορώ να δώσω για όλα όσα μου έχουν συμβεί. Οι δικές μου περιπέτειες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Μέσα από την υπόθεση αυτή αναδείχθηκαν όχι μόνο όλη η σαπίλα του πολιτικού μας συστήματος αλλά και τα όρια του. Η «δύναμη» της απόγνωσης του που, ταυτόχρονα, είναι και η αδυναμία του, αφού αποκαλύπτει και τα όρια του ιδίου του κοινωνικού συστήματος πάνω στο οποίο στηρίζεται. Τα κτυπήματα τους δεν αφορούσαν μόνο εμένα, αλλά και όλους όσοι αντιστέκονται.

Όσο για εκείνο το γαμήλιο ταξίδι που ακόμα εκκρεμεί, Μαριαν μου, μην ανησυχείς και κάποια στιγμή θα το καταφέρουμε. Βλέπεις στο πρώτο ταξίδι που είχαμε σχεδιάσει έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, στο δεύτερο έπεσε ο Ζαχοπουλος από τον τέταρτο όροφο. Σκέφτομαι μήπως είναι καλύτερα να το αφήσουμε για τα βαθειά μας γεράματα, τότε που και ο ουρανός να μας πέσει στο κεφάλι δεν θα μας νοιάξει και πολύ.

…τα σχόλια δικά σας…

Ήρθε ο καιρός για το εμείς, εμείς οι πολίτες με τις τόσες υποχρεώσεις αλλά και τα τόσα ξεχασμένα δικαιώματα…όλοι στην διαδήλωση της 23ης Σεπτεμβρίου έξω από τον Άρειο Πάγο.

Αν απουσιάσεις μην απολογηθείς σε εμάς απολογήσου στα παιδία σου για τον εργασιακό μεσαίωνα που θα τους έχει επιβάλει με την απουσία σου.

Συνάδελφε συμβασιούχε, η μόνη μάχη που σίγουρα χάνεται είναι αυτή που δεν δίνεται ποτέ…