ΠΕΜΠΤΗ 29/7/2010, ΩΡΑ 18:00, Εργατικό κέντρο Αθηνών.
Στις 29 Ιουλίου 2010 και ώρα 18:00, στο Ε.Κ.Α. θα πραγματοποιηθεί σύσκεψη του Πανελλήνιου Συντονιστικού Συμβασιούχων (έργου, μερικής απασχόλησης, stage, ορισμένου χρόνου κλπ) από πολλούς φορείς του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα. Αποκλειστικό θέμα της παραπάνω σύσκεψης θα αποτελέσει η ενημέρωση για τις μέχρι τώρα κινήσεις για τον συντονισμό το δύο πανελλαδικών διαδηλώσεων, (Θεσσαλονίκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2010 και Αθήνα 23 Σεπτεμβρίου 2010) και ο περαιτέρω προγραμματισμός των παραπάνω δράσεων.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010.
Στις 20 Ιουλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η δεύτερη σύσκεψη του Πανελλήνιου Συντονιστικού Συμβασιούχων (έργου, μερικής απασχόλησης, stage, ορισμένου χρόνου κλπ) από πολλούς φορείς του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα. Βασικός μας στόχος, όπως αναφέρεται και στο πρώτο δελτίο τύπου του συντονιστικού, ο συντονισμός των κινητοποιήσεων μας, με κορυφαία την μεγάλη συγκέντρωση έξω από τον Άρειο Πάγο στις 23 Σεπτεμβρίου 2010, όπου η πλήρης ολομέλεια θα συζητήσει την υπόθεση των συμβασιούχων. Η σύσκεψη συμφώνησε ότι στον πανελλήνιο αυτό αγώνα μας δεν περισσεύει κανένας συμβασιούχος όπου κι αν εργάζεται και όπου κι αν διαμένει. Με στόχο λοιπόν, την ένωση όλων των συμβασιούχων σε πανελλαδικό επίπεδο για την καλύτερη επίτευξη των στόχων μας, αποφασίστηκε ομόφωνα η πραγματοποίηση συγκέντρωσης και πορείας διαμαρτυρίας στην Θεσσαλονίκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2010.
Όλοι εμείς, οι συμβασιούχοι, τους οποίους διαχρονικά οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύθηκαν με τον χειρότερο τρόπο, δηλώνουμε παρόν τόσο στις 11 όσο και στις 23 Σεπτεμβρίου 2010, τόσο στην Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα, για να θυμίσουμε σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ότι δεν μπορεί κανένας να αγνοήσει την κοινωνική πραγματικότητα και το δίκιο των νέων, υπό ομηρία, εργαζομένων. Το δικαστήριο στις 23 Σεπτεμβρίου 2010 στον Άρειο Πάγο θα ορίσει σε καθοριστικό βαθμό το εργασιακό μας μέλλον, θα είμαστε όλοι εκεί, ας μην αποφασίσουν πάλι για εμάς χωρίς εμάς.
...σαν να μην πέρασε μια μέρα...εγώ, εσύ, αυτός,τόσα κοινά…
καιρός για το εμείς!!!
Το παρακάτω κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το επιτυχημένο βιβλίο του νομικού συμβούλου του συντονιστικού μας κ. Χρ. Νικολουτσόπουλου, (http://christosnikoloutsopoulos.blogspot.com).
Σκεφτόμουν τον τίτλο που θα μπορούσαμε να του δώσουμε σήμερα, αλλά ειλικρινά ολόκληρο το κείμενο αποτελεί ένα διαχρονικό τίτλο, τίτλο αγώνων, αξιοπρέπειας, μαχητικότητας, τίτλο στάσης ζωής.
Και Τώρα Τι Γίνεται ;
Σήμερα ξέρουμε πια ότι στην υπόθεση αυτή με στοχοποίησαν σε συγκεκριμένες μάλιστα πολιτικές συγκυρίες. Η Νέα Δημοκρατία μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές και τα σκάνδαλα ήταν στο φόρτε τους. Λίγο πριν είχαν παραιτήσει τον Μαγγίνα από υπουργό εργασίας για τα παράνομα κτίσματα και τους μετανάστες τους οποίους απασχολούσε παράνομα. Η υπόθεσηΖαχόπουλου έκρυβε σοβαρές πολιτικές προεκτάσεις και η κυβέρνηση ετοιμαζόταν για νέα μεγάλα κτυπήματα στους εργαζόμενους. Έπρεπε πάση θυσία να περιορίσουν την υπόθεση σε μια απλή ροζ εκδοχή. Στο πρόσωπο μου αυθαίρετα «ανακάλυψαν» τη βολική γι’ αυτούςεκδοχή του «συνεργού» της Τσέκου, «αποκαλύπτοντας» ταυτόχρονα και τον «ύποπτο»ρόλο μου γενικός ως εργατολόγου. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Έτσι για να πάρουν το μάθημα και οι εργαζόμενοι και οι νομικοί εκπρόσωποι τους, την εποχή μάλιστα που προσπαθούν σε άμεση συνεργασία με τους δικαστές τους να απορυθμίσουν το ίδιο το Εργατικό Δίκαιο. Το σχέδιο στήριξης της κυβέρνησης υλοποιούσαν οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ με υποταγμένους όσο και ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους, φτύνοντας την αξιοπρέπεια, ελεεινολογώντας τον άνθρωπο και πολίτη.
Τη χάρη όμως να υποκύψω στα σχέδια τους δεν θα τους την κάνω. Θα συνεχίσω με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση ως συμπαραστάτης των εργαζομένων.
Εδώ όμως μου γεννιέται το ερώτημα: Μετά από όλη αυτή την εμπειρία, αρκούν μόνο τα παραπάνω; Αρκεί μόνο η νομική συμπαράσταση, όσο χρήσιμη κι αν είναι, και χωρίς μ’ αυτό να την υποτιμώ καθόλου;
Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μένουν ακόμα. Ήδη έχω κλάψει κάμποσους φίλους και φίλες από κάτι καρκίνους τελευταία. Την εξουσία με τις συμπεριφορές της όμως εγώθα συνεχίσω, όσο μπορώ, να την χτυπάω και να την αποκαλύπτω με κάθε τρόπο. Τα παιδιά μου θέλω να μαθαίνουν για τον πατέρα τους και να καμαρώνουν. Όχι να πληροφορηθούν κάποια στιγμή ότι ζορίστηκε, φοβήθηκε και τελικά έκατσε. Το μήνυμα αυτό έχει πολλούς αποδέκτες και για να δανειστώ τη μεγάλη κουβέντα του Καζαντζάκη «καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται».
Αναγνώστη μου, η εμπειρία αυτή που κρατάει από τις 20 Δεκεμβρίου ήταν μια σειρά από διαρκή και παρατεταμένα ηλεκτροσόκ, πρωτόγνωρα σε μένα και την οικογένεια μου. Προσωπικά έφτασα στα όρια της ψυχολογικής αλλά και βιολογικής κατάρρευσης. Σύρθηκα στα ψυχιατρεία και στις φυλακές βαρύ φορτίο κατηγοριών και δυσφήμησης, που κόντεψαν να με τρελάνουν και να με στείλουν στον άλλο κόσμο. Όμως θα σου εξομολογηθώ κάτι: Ύστερα από όλη αυτή την απίστευτη περιπέτεια νιώθω σαν ερυθρόδερμος πολεμιστής που σε κάτι ειδικές τελετές η φυλή θέλησε να με «εμβολιάσει» με το δηλητήριο του κροταλία, βάζοντας τον να με δαγκώσει στο πόδι. Κόντεψα να πεθάνω, ανέβασα υψηλό πυρετό, είχα παραισθήσεις και παραλήρημα, είδα πολλούς εφιάλτες, αλλά κάποια στιγμή «ξύπνησα» από τον βασανιστικό λήθαργο, αρκετά αδύναμος, νιώθοντας όμως ότι το δηλητήριο του κροταλία έφτιαξε τόσο ισχυρά αντισώματα, που τα επόμενα δαγκώματα δεν θα έχουν καμία συνέπεια πάνω μου.
Έτσι νιώθω, αν και ξέρω καλά, χωρίς να διατηρώ ίχνος αυταπάτης , ότι οι ίδιοι εκπρόσωποι της εξουσίας που έκανα επίδειξη δύναμης πάνω μου, για να πάρουν το μήνυμα και οι εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούσα, θα προσπαθήσουν να με κάνουν να υποταχθούμε στους γνωστούς τρόπους τους. Κύριοι ,σας δηλώνω ότι τα επόμενα δαγκώματα σας δεν με φοβίζουν πια, όπως δεν φοβίζουν τον μελισσοκόμο τα τσιμπήματα της μέλισσας . Μου δώσατε τόσο βαθιά δαγκώματα που, εφόσον σώθηκα, όλα τ’ άλλα φαντάζουν αστεία μπροστά τους. Ότι κάνετε λοιπόν, μπορείτε να καταφέρετε πολλά εκτός από ένα : Να με φοβίσετε.
Αναγνώστη μου, ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι πήρα φόρα. Και ότι με κάποιον τρόπο μου συγχωρείς όσα ακούς από εμένα, αφού οι γιατροί με έχουν συμβουλέψει να μιλάω γενικώς. Ξέρω επίσης ότι με αγαπάς και γι αυτό με αφήνεις να λέω ότι θέλω, αν αυτό μου κάνει καλό. Φοβάμαι όμως ότι θα σε προκαλέσω τώρα που έχω την ευκαιρία μιας και μου τα συγχωρείς όλα.
Πριν σε πλακώσω με τις βαριές ιδέες μου, άκου ένα τελευταίο ανέκδοτο που άκουσα πρόσφατα και θα καταλάβεις που το πάω.
Μετά από τρεις μήνες ταξίδι στη θάλασσα ένας ναυτικός ξεμπαρκάρει στο μεγάλο λιμάνι του Πειραιά και θέλει ο άνθρωπος σαν τρελός να πάει σε ένα μπουρδέλο. Μόλις βγαίνει από το πλοίο τον πληροφορούν ότι πριν από μερικές ημέρες άνοιξε ένα εκπληκτικό μπουρδέλο, είναι όμως πανάκριβο. Πύρκαυλος όπως είναι, τρελαίνεται από τη χαρά του και μια και δυο βρίσκεται έξω από το μπουρδέλο μας. Πολυτέλεια αντίστοιχη του Hilton και ο ναυτικός μας κατευθύνεται προς τον υπάλληλο της ρεσεψιόν με το Αρμάνι κουστούμι.
-3.000 ευρώ κύριε.
-Χαλάλι, παρ’ τα, που πάω τώρα;
-Κύριε εδώ είναι όλα οργανωμένα. Θα σας οδηγήσουν οι ταμπέλες.
Ακολουθεί ο άνθρωπος την κατεύθυνση με τα βέλη και πεθαίνει την πλάκα του με την οργάνωση. «Αν θέλετε Ξανθιά, προχωρήστε αριστερά. Για μελαχρινή δεξιά.» Πιο κάτω: «Αν θέλετε πάνω από 20 ετών αριστερά, κάτω από 20 δεξιά.» Συνεχίζει : «ψηλή αριστερά, κοντή δεξιά» , «ξυρισμένη αριστερά, αξύριστη δεξιά», «σαδιστικά αριστερά, μαζοχιστικά δεξιά» κι εκεί που καυλωμένος ψάχνει για την τέλεια πουτάνα, ξαφνικά βλέπει την έξοδο. Βέβαιος ότι έχει κάνει λάθος, ξαναπαίρνει το δρόμο από την αρχή, αλλά καταλήγει πάλι στην έξοδο. Αγριεμένος πάει στον κουστουμάτο υπάλληλο της ρεσεψιόν και αρχίζει να διαμαρτύρεται ζητώντας εξηγήσεις. Και τότε ο υπάλληλος του δίνει την κουφή απάντηση: «Κύριε μην διαμαρτύρεστε. Πουτάνες δεν έχουμε, αλλά από οργάνωση σκίζουμε.»
Σκέψου το πολιτικό μας σύστημα τώρα και θα καταλάβεις γιατί είπα το ανέκδοτο.
Το πολιτικό σύστημα μπάζει από παντού. Το λέμε και συμφωνούμε όλοι. Αντιδρούμε και κινητοποιούμαστε συχνά.
Γιατί όμως οι αντιδράσεις μας δεν φέρνουν το αποτέλεσμα που θα θέλαμε;
Γιατί, με λίγα ,λόγια, η αντίδραση μας δεν είναι στο ύψους της τρομερής επίθεσης την οποία οργανώνουν οι αντίπαλες δυνάμεις;
Ποσό θα δεχόμαστε την απογύμνωση του κράτους από όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του λαού και την αντικατάσταση του από ιδιωτικούς μηχανισμούς εξουσίας και συμφερόντων, χωρίς να προτάσσουμε τις αντιδράσεις μας για την ανατροπή αυτών των σχεδίων; Πόσο θα ανεχόμαστε τον επικίνδυνο ρόλο των περίφημων εκδοτικών συμφερόντων που σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα συμμαχούν όταν απειλούνται; Πόσο θα ανεχόμαστε τις κρυφές η φανερές κάμερες, η τους κρυφούς η φανερούς σπιούνους;
Πόσο θα υπομένουμε την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων περιοριζόμενοι σε απλές «θεσμικές» απεργίες που είναι αναμενόμενες και αντιμετωπίσιμες, μια και για αυτό φροντίζει η ανεξάρτητη – μη μου πεις – δικαιοσύνη;
Πόσο θα ανεχόμαστε ακόμη να είναι η γενιά των 700 ευρώ η γενιά του άρρωστου μέλλοντος;
Πόσο θα αντέχουμε ακόμη την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος που αφορά τους πατεράδες, τους συμπολίτες μας και τα παιδιά μας κυρίως;
Πόσο θα αποδεχόμαστε να βλέπουμε η πόσο θα ανεχόμαστε – αν δεν είμαστε συνένοχοι- τους καθημερινούς εξευτελισμούς συνανθρώπων μας που ζήτησαν καλύτερη μοίρα στη χώρα μας και δεν την βρήκαν;
Αλήθεια πόσες μέρες διακοπές πήγες φέτος η θα πας του χρόνου;
Τι είπες; Ότι δεν προλαβαίνεις, γιατί κάνεις και δεύτερη δουλειά;
Συγχαρητήρια, του χρόνου σου εύχομαι να κάνεις τρίτη, του παραχρόνου τέταρτη και βλέπουμε…
Με συγχωρείς για την αυθάδεια μου.
Γι’ αυτό σε ρωτάω: Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας;
Έτσι σε θέλω. Τώρα μάλιστα. Κάνεις την σωστή ερώτηση. « Πως θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας;»
Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εγώ πολυξέρω. Μπορούμε όμως όλοι μαζί ν’ αναζητήσουμε την απάντηση.
Αγωνιώ και εγώ μαζί σου να αρχίσει η ουσιαστική συζήτηση για την ανάπτυξη του κινήματος της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού εναντίον των λίγων, που όμως καταφέρνουν να πηδάνε τους λίγους εδώ και κάτι δεκαετίες. Να εκμεταλλευτούμε όλες τις προσπάθειες του παρελθόντος και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για τις αιτίες εξαιτίας των οποίων χάθηκαν ευκαιρίες. Και μην ξεχνάς ότι το πολύ ξεκινάει από το λίγο, το μεγάλο από το μικρό, αρκεί το λίγο και το μικρό να υπόσχονται το πολύ και το μεγάλο και σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να προκύψουν και το πολύ και το μεγάλο, με στόχο τέτοιους θεσμούς οπού θα υπηρετούν πράγματι τους πολλούς. Για σκέψου το. Αλλιώς ετοιμάσου να φάμε και άλλο πήδημα. Αλλιώς στείλε από τώρα τις κόρες σου στον κάθε κύριο Γενικό της εξουσίας και προετοίμασε τες να του κάνουν καλά πηδήματα, αφού μόνο έτσι θα έχουν ελπίδα να βρουν δουλειά, όσα και αν ξοδέψεις, φουκαρά μου, για σπουδές και μεταπτυχιακά, προκειμένου να τις εξασφαλίσεις.
Σε στεναχώρησα, το ξέρω, αλλά δεν μου αφήνεις και άλλη επιλογή με τις επιφυλάξεις σου. Σου θυμίζω λοιπόν αυτό που ξέρεις πολύ καλά, ότι η αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω τα εδάφη που χάσαμε και για ν’ ανοίξουμε τον δρόμο για θεσμούς που να υπηρετούν τους πολλούς είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Σου ξαναθυμίζω αυτό που έβλεπε ο Μιχαήλ Άγγελοςπίσω από το ακατέργαστο μάρμαρο: το άγαλμα που θα αποκαλυπτόταν. Οφείλω να σε προειδοποιήσω όμως ότι χρειάζεται να επιστρατευτούν καλοί και έμπειροι τεχνίτες που να ξέρουν να λαξεύουν το μάρμαρο και το άγαλμα που θα προκύψει θα μας αποζημιώσει.
Όσο για τους αγωνιστές εκείνους που το κίνημα είχε αναδείξει παλιότερα και έχουν μετατραπεί σε ισορροπιστέςη έχουν αποτραβηχτεί απογοητευμένοι, οι τρομερές πιέσεις που προκύπτουν από τα φοβερά αδιέξοδα του συστήματος και εσύ ο ίδιος θα τους οδηγήσουν να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους και να ξαναμπούν στον αγώνα. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα ξεπεραστούν, αλλά θα προκύψουν καινούριοι αγωνιστές. Στην υπόθεση αυτή δεν έχουμε δικαίωμα να θεωρήσουμε χαμένο κανέναν, όσα λάθη και αν έχει κάνει στο παρελθόν. Δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Χρειάζεται μέτωπο μεγάλο και ισχυρό.
Όσο και αν ακούγεται κάπως παράδοξο, αυτή είναι η ουσιαστικότερη απάντηση που μπορώ να δώσω για όλα όσα μου έχουν συμβεί. Οι δικές μου περιπέτειες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Μέσα από την υπόθεση αυτή αναδείχθηκαν όχι μόνο όλη η σαπίλα του πολιτικού μας συστήματος αλλά και τα όρια του. Η «δύναμη» της απόγνωσης του που, ταυτόχρονα, είναι και η αδυναμία του, αφού αποκαλύπτει και τα όρια του ιδίου του κοινωνικού συστήματος πάνω στο οποίο στηρίζεται. Τα κτυπήματα τους δεν αφορούσαν μόνο εμένα, αλλά και όλους όσοι αντιστέκονται.
Όσο για εκείνο το γαμήλιο ταξίδι που ακόμα εκκρεμεί, Μαριαν μου, μην ανησυχείς και κάποια στιγμή θα το καταφέρουμε. Βλέπεις στο πρώτο ταξίδι που είχαμε σχεδιάσει έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, στο δεύτερο έπεσε ο Ζαχοπουλος από τον τέταρτο όροφο. Σκέφτομαι μήπως είναι καλύτερα να το αφήσουμε για τα βαθειά μας γεράματα, τότε που και ο ουρανός να μας πέσει στο κεφάλι δεν θα μας νοιάξει και πολύ.
…τα σχόλια δικά σας…
Ήρθε ο καιρός για το εμείς, εμείς οι πολίτες με τις τόσες υποχρεώσεις αλλά και τα τόσα ξεχασμένα δικαιώματα…όλοι στην διαδήλωση της 23ης Σεπτεμβρίου έξω από τον Άρειο Πάγο.
Αν απουσιάσεις μην απολογηθείς σε εμάς απολογήσου στα παιδία σου για τον εργασιακό μεσαίωνα που θα τους έχει επιβάλει με την απουσία σου.
Συνάδελφε συμβασιούχε, η μόνη μάχη που σίγουρα χάνεται είναι αυτή που δεν δίνεται ποτέ…
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ…
Όλοι εμείς που εργαζόμαστε στον δημόσιο η ιδιωτικό φορέα με τις λεγόμενες ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεξάρτητα από τον χαρακτηρισμό που μας δίνουν (συμβασιούχοι έργου stage, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, ενοικιαζόμενοι κλπ) αποφασίζουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας διότι μόνο έτσι μπορούμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά απέναντι σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς! Επί πολλά έτη εργαζόμαστε σε όλους τους φορείς του δημοσίου τομέα καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε κενές οργανικές θέσεις δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας με μισθούς ντροπής και σε πολλές περιπτώσεις ανασφάλιστοι. Όλες ανεξαρτήτως οι Κυβερνήσεις επέλεξαν την ίδια συμπεριφορά εκμετάλλευσης και ομηρίας για εμάς με όπλο τους την απειλή της ανεργίας! Όλες οι Κυβερνήσεις μας εξαπάτησαν αφού φρόντιζαν να λησμονούν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Όλα αυτά τα χρόνια μαζί με τους άλλους εργαζόμενους είμαστε υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία όλων των τομέων του δημοσίου τομέα, αφού αποτελούμε συστατικό του. Αρνούμαστε να γίνουμε παρατηρητές της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού με την απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων χωρίς αντίδραση! Αποφασίζουμε να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα που μας προσφέρει το Σύνταγμα της χώρας μας και οι κατακτήσεις του εργατικού δικαίου, παράλληλα με τις κινητοποιήσεις μας! Στις 23 Σεπτεμβρίου 2010 το Ανώτατο δικαστήριο της χώρας, ο Άρειος Πάγος , στην ανώτατη σύνθεση του (πλήρης ολομέλεια), θα συνεδριάσει για να συζητήσει την υπόθεση των συμβασιούχων. Η απόφαση που θα προκύψει θα είναι καθοριστική για την εργασιακή μας προοπτική, αφού όλα τα δικαστήρια της χώρας θα προσαρμόσουν τις αποφάσεις τους ανάλογα. Γνωρίζουμε καλά ότι οι εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας θα ασκήσουν τρομερές πιέσεις στους αρεοπαγίτες, ώστε η απόφαση τους να είναι αρεστή στην κυβέρνηση. Έχουμε πικρή εμπειρία από τέτοιες παρεμβάσεις τησ προηγουμενης κυβέρνησης και την συνεργασία της με τους κ.κ Κεδικογλου και Σανιδά. (Ας μην ξεχνάμε τους αρεοπαγίτες που δεν παρεβρέθησαν στην ολομελείς και ψήφισαν τηλεφωνικά!) Αν αυτό συμβεί, τότε η οποιαδήποτε προοπτική δικαίωσης κονιορτοποιείται! Κάθε προσωρινή διαταγή, κάθε θετική απόφαση ασφαλιστικών μέτρων, κάθε απόφαση πρωτοδικείου θα αποδειχθεί κουρελόχαρτο και θα νομιμοποιηθεί η αυθαιρεσία των κυβερνήσεων, σε βάρος των συμβασιούχων και των εργαζομένων γενικότερα. Αποφασίζουμε να μην το επιτρέψουμε. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2010 δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι – συμβασιούχοι, ανεξάρτητα με τον χαρακτηρισμό της σύμβασης μας (έργου, ορισμένου χρόνου, stage κλπ) θα βρεθούμε στο προαύλιο του Αρείου Πάγου όσο διαρκέσει αυτή η καθοριστική δίκη με πραγματοποίηση στη συνέχεια μεγάλης πορείας στη Βουλή για να θυμίσουμε στους « εκπροσώπους του Έθνους» ότι δεν μπορούν να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς! Η αγωνιστική μας παρουσία ειναι ο μόνος τρόπος για να αντικρούσουμε τις κυβερνητικές πιέσεις στην δικαστική εξουσία. Για τον καλύτερο συντονισμό του αγώνα δημιουργούμε συντονιστική επιτροπή με εκπροσώπους συμβασιούχων. Πρώτες συμμετοχές : ΚΕΠΥΟ ( συμβασιούχοι έργου) ΟΠΑΔ ( συμβασιούχοι stage) ΔΗΜΟΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ( συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου) ΟΑΕΔ + ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ( συμβασιούχοι stage) ΔΗΜΟΣ ΨΥΧΙΚΟΥ ( συμβασιούχοι έργου) ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ( συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου) ΕΤΑ ΑΕ ( συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου) ΥΠΠΟ ( συμβασιούχοι εργασίας , stage) ΟΑΕΕ ( συμβασιούχοι έργου) ΔΗΜΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ ( συμβασιούχοι έργου) ΙΚΑ ( συμβασιούχοι stage) ΟΓΑ ( συμβασιούχοι stage) ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ – ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ( συμβασιούχοι έργου) ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ( συμβασιούχοι έργου) ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Δ/ΝΣΗ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ( συμβασιούχοι έργου) ΕΣΥΕ ( συμβασιούχοι έργου) ΤΣΑΥ ( συμβασιούχοι stage) ΕΛΤΑ ( συμβασιούχοι έργου) ΔΗΜΟΣ ΔΑΦΝΗΣ ΟΕΚ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΑΝ.ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ : 6937- 600 294 (Γιάννης Σφυρακης ) : 6936- 916 516 (Κώστας Κουτας )
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στις 11 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη συμβασιούχων κάθε μορφής (έργου, μερικής απασχόλησης, stage, ορισμένου χρόνου κλπ) από πολλούς φορείς του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα Βασικός τους στόχος ο συντονισμός των κινητοποιήσεων τους με κορυφαία την μεγάλη συγκέντρωση έξω από τον Άρειο Πάγο στις 23 Σεπτεμβρίου 2010, όπου η πλήρης ολομέλεια θα συζητήσει την υπόθεση των συμβασιούχων. Πρόκειται για συμβασιούχους του ΟΠΑΠ (την υπόθεση χειρίζεται η δικηγόρος Αρετή Καπετανάτου) και από την εξέλιξη της κορυφαίας αυτής δίκης θα καθορισθεί η προοπτική του δικαστικού αγώνα των συμβασιούχων. Η σύσκεψη συμφώνησε ότι στο συντονιστικό αυτό όργανο χωρούν όλοι οι συμβασιούχοι της χώρας χωρίς εξαιρέσεις, υιοθέτησε δε κείμενο που απευθύνεται προς την Ελληνική Κοινωνία. Ο νομικός σύμβουλος του συντονιστικού των συμβασιούχων Χρήστος Νικολουτσόπουλος δήλωσε: « Οι συμβασιούχοι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες γνωρίζουν ότι όλες οι κυβερνήσεις τους εκμεταλλεύθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Το δικαστήριο στις 20 Σεπτεμβρίου 2010 στον Άρειο Πάγο θα ορίσει σε καθοριστικό βαθμό το εργασιακό τους μέλλον. Γι αυτό όλοι τους θα είναι εκεί, για να θυμίσουν στους δικαστές ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν την κοινωνική πραγματικότητα και το μεγάλο τους δίκιο. Για να τους θυμίσουν ότι έχουν υποχρέωση απέναντι στον όρκο τους στο Σύνταγμα της χώρας να αντισταθούν στις πιέσεις της εκτελεστικής εξουσίας».
